متد ()bind یک نسخه جدید از تابع می‌سازه که همیشه this مشخصی دارد و می‌تواند آرگومان‌های پیش‌فرض هم داشته باشد.

🔹 تفاوت اصلی با ()call و ()apply این است که:

• ()call و ()apply تابع را همان لحظه اجرا می‌کنند.

• ()bind یک تابع جدید می‌سازد که بعداً می‌توان آن را فراخوانی کرد.

1️⃣ سینتکس

const newFunc = func.bind(thisArg, arg1, arg2, ...);

• func → تابع اصلی

• thisArg → مقداری که this در تابع خواهد بود

• arg1, arg2, ... → آرگومان‌های پیش‌فرض

2️⃣ مثال ساده

const person = {
  name: "Sara",
  greet: function(greeting) {
    console.log(greeting + ", I'm " + this.name);
  }
};

const greetPerson = person.greet.bind(person, "Hello");
greetPerson(); // Hello, I'm Sara

🔹 this همیشه به person اشاره می‌کند و آرگومان "Hello" از قبل تنظیم شده است.

3️⃣ استفاده در callback

یکی از کاربردهای رایج ()bind جلوگیری از تغییر this در callback ها است:

const person = {
  name: "Ali",
  greet: function() {
    console.log("Hi, I'm " + this.name);
  }
};

setTimeout(person.greet.bind(person), 1000); 
// Hi, I'm Ali

🔹 بدون bind(), this در setTimeout به window اشاره می‌کرد.

4️⃣ پیش‌تنظیم آرگومان‌ها (Partial Application)

function multiply(a, b) {
  return a * b;
}

const double = multiply.bind(null, 2); // a = 2 ثابت شد
console.log(double(5)); // 10

🔹 با این روش می‌توان آرگومان‌ها را از قبل تنظیم کرد و تابع جدید ساخت.

5️⃣ جمع‌بندی

• ()bind یک نسخه جدید از تابع می‌سازد

• این نسخه همیشه this مشخصی دارد

• می‌توان آرگومان‌های پیش‌فرض تعریف کرد

• مناسب برای callback ها، event handlers، و partial application