در پایتون، Virtual Environment (محیط مجازی) یک محیط ایزوله و جداگانه برای پروژه‌ها ایجاد می‌کند تا بسته‌ها و وابستگی‌ها تداخل نداشته باشند.
استفاده از محیط مجازی باعث می‌شود که هر پروژه نسخهٔ مخصوص خودش از پکیج‌ها را داشته باشد.

🔹 ایجاد محیط مجازی

با استفاده از ماژول venv:

python -m venv myenv

• myenv → نام پوشهٔ محیط مجازی است.

• بعد از این دستور، پوشه‌ای ساخته می‌شود که شامل Python و pip مجزا است.

🔹 فعال‌سازی محیط مجازی

ویندوز:

myenv\Scripts\activate

لینوکس / مک:

source myenv/bin/activate

• پس از فعال‌سازی، نام محیط در ترمینال نمایش داده می‌شود، مثلا (myenv).

• در این حالت، تمام بسته‌های نصب شده فقط در این محیط مجازی قابل استفاده‌اند.

🔹 نصب پکیج در محیط مجازی

pip install requests

• این پکیج فقط در محیط مجازی نصب می‌شود و نسخه سیستم اصلی را تغییر نمی‌دهد.

🔹 غیرفعال‌سازی محیط مجازی

deactivate

• پس از این دستور، محیط مجازی غیرفعال می‌شود و به محیط پایتون سیستم برمی‌گردیم.

🔹 حذف محیط مجازی

• کافی است پوشه محیط مجازی را حذف کنید:

rm -r myenv   # لینوکس / مک
rmdir /s myenv  # ویندوز

🔹 ذخیره و نصب بسته‌ها با requirements.txt

ذخیره بسته‌ها:

pip freeze > requirements.txt

نصب بسته‌ها در محیط دیگر:

pip install -r requirements.txt

🔹 مزایای استفاده از Virtual Environment

• جلوگیری از تداخل نسخه‌های پکیج‌ها بین پروژه‌ها.

• امکان نصب نسخه‌های متفاوت یک پکیج برای پروژه‌های مختلف.

• نگهداری محیط پروژه قابل انتقال و بازتولید.

🔹 تمرین‌های پیشنهادی

1. محیط مجازی بساز و فعال کن، سپس پکیج numpy را نصب کن.

2. لیست بسته‌های نصب شده را با pip freeze ذخیره و دوباره نصب کن.

3. محیط مجازی را غیرفعال و حذف کن.

✅ خلاصه

• Virtual Environment محیطی ایزوله برای پروژه‌ها است.

• با python -m venv myenv ایجاد و با activate فعال می‌شود.

• نصب بسته‌ها در محیط مجازی تاثیری روی سیستم اصلی ندارد.

• با deactivate غیرفعال و با حذف پوشه محیط، پاک می‌شود.